عده‌ای هستند که معتقدند افرادی که کف خیابان هستند تعداد خیلی کمی اندازه 500 تا 1000 نفر هستند. فکر می‌کنند همه کسانی که اعتراض دارند همین افرادی هستند که به خیابان می‌آیند و خشونت می‌کنند. اتفاقا اشتباه در تحلیل از همین‌جا شروع می‌شود. آن افرادی که کارهای خشن انجام می‌دهند دنبال بهانه می‌گردند که نظم اجتماعی را به هم بریزند از حرف‌های تندی که علیه بخش معتدل جامعه گفته می‌شود بهانه پیدا می‌کنند. اکثریت جامعه می‌خواهند زندگی کنند و کسی دنبال خشونت نیست. لذا اکثریتی که می‌خواهند زندگی کنند اگر صندوق رأی بتواند خواسته‌های آنها را بر آورده کند به پای صندوق رأی می‌روند اما اگر صندوق رأی نتواند خواسته‌های آنها را برطرف کند به سمت خشونت نمی‌روند با انتخابات قهر می‌کنند. اما یک درصدی از مردم هستند که به هر حال معترضند و این اعتراضات گاهی اوقات به صورت سکوت برگزار می‌شود. کما اینکه می‌بینیم خیلی از مردمی که معترض هستند سکوت می‌کنند. برخی اهل قلم و سخنرانی هستند که حرف می‌زنند. عده‌ای هم در خیابان به راه می‌افتند و برخی شعار می‌دهند و برخی هم ممکن است دست به کارهای خشن بزنند. طبیعتا وقتی فضا ناآرام باشد کسانی هم که به دنبال سوء‌استفاده باشند به وسط میدان می‌آیند و به تخریب اموال عمومی می‌پردازند. حال اینکه برخی تریبون‌داران که به جای ایجاد آرامش بیشتر جو را ملتهب می‌کنند با نوع حرف زدنشان فقط افرادی که دنبال خشونت هستند را عصبانی نمی‌کنند و اتفاقا باعث می‌شوند که جامعه ملتهب‌تر شود و در این فضای التهاب افراد خشن موقعیت پیدا کنند. از سوی دیگر باید اذعان داشت که قطعا در فضای آشوب نیز گفت‌و‌گویی شکل نخواهد گرفت و اگر هم شکل بگیرد منطق ندارد. اما داستان گفت‌وگو و مفاهمه مقدمه‌ای برای شلوغ نشدن است که باید ده سال پیش شروع می‌شد؛ اما اکنون مقداری که فضا آرام شد بین اقشار و سلیقه‌ها و دیدگاه‌های مختلف جامعه می‌توان این گفت‌وگو را انجام داد و مشکلات و ابهامات را حل و فصل کرد.
نگارنده: محمد مهاجری (فعال سیاسی اصولگرا)
